Rock-'n'-roll en laatste wens: het Van Gogh Museum

Arif is geboren in de tijd van de Sovjet Unie. Een Azerbeidzjaans paspoort heeft hij dus niet. Dat heeft hem er niet van weerhouden te reizen en wat van de wereld te zien. Het weerhield hem wel van een verblijfsvergunning hier en alle normale gemakken die met een legale status gepaard gaan zoals onderdak en ‘wit’ werk. Als vreemdeling zonder identiteitspapieren leefde hij op straat.[1]

Het heeft zijn humeur niet aangetast. “Hello, my beautiful princess”, klinkt het zwierig als hij verpleegkundige Astrid begroet. Na alle omzwervingen kwam hij uiteindelijk in Groningen terecht en zo in het INLIA Gasthuis. Arif heeft COPD. Hij is in de laatste fase, hebben de artsen vastgesteld. Hij is pas 60 jaar oud maar heeft niet lang meer te leven.

Romantisch idee
Heb je nog een laatste wens, vragen ze bij INLIA dan. Ja: Arif wilde graag naar twee musea in Amsterdam. En dan nog eenmaal overnachten in het Vondelpark, hoe mooi. Romantisch idee, maar medisch onverantwoord, oordeelde Astrid. “Dat ging zeker niet. Maar twee musea: prima.” In maart werd Arif echter heel veel zieker. Het tripje werd uitgesteld, in de vurige hoop dat uitstel geen afstel werd.

Henriët: “Je gunt iemand natuurlijk echt dat hij zijn laatste wens kan vervullen.” En zowaar: Arif krabbelde in april - mei weer op. Dus togen ze alsnog naar de hoofdstad. Een leuk uitje, ook voor de ‘Inlianen’ zelf natuurlijk. Al moesten ze Arif er wel van overtuigen dat zij hem zouden begeleiden. Hij voelde zich bezwaard een beroep te doen op hun hulp. “Dat heeft hij heel snel”, vertelt Henriët. “Hij wil alles zelf doen”, beaamt Astrid, “Als hij loopt, wil hij dat zonder hulp doen en moet hij daarna vervolgens helemaal bijkomen.”

Kunst en literatuur
Arif gaat zelf naar de markt voor verse groenten en fruit en kookt ook zelf. Supervermoeiend, maar nee: hij hoeft geen maaltijdservice.  “Er zijn wel twee dames die regelmatig wat extra voor hem koken en dat neemt hij dan wel aan”, vertellen Astrid en Henriët. Weigeren zou onbeleefd zijn, immers. En Arif blijft hoffelijk.

Dat past bij de markante kunstliefhebber die hij is. Hij houdt ook van lezen, van boeken, trouwens. In het Gasthuis heeft hij een kleine bibliotheek aangelegd, met onder andere Russische boeken. Er zijn meer gasten die Russisch spreken en lezen, zo kunnen zij ook deze literatuur tot zich nemen.

Rookpauzes en humor
Voor de trip naar Amsterdam kleedt hij zich in een smetteloos wit shirt, een keurige broek en zwarte lakschoenen. Het is niet elke dag dat je het werk van een groot kunstenaar kunt bekijken. Henriët bestuurt de grote bus van INLIA waar de scootmobiel voor Arif inpast. In Amsterdam is er dan nog een hobbel te nemen als de enige lift van de parkeergarage het niet doet, maar uiteindelijk gaan ze dan maar via de rijbaan naar buiten.

Arif geniet van het museum. Al is hij al na een poosje doodmoe, hij houdt het toch nog twee uur vol. Met rookpauze, want Arif is een verstokte roker. Op het eind - exit through the giftshop immers - toont zijn gevoel voor humor zich andermaal onverslagen. Hij koopt een poster. Niet de beroemde zonnebloemen, niet de sterrenhemel, ook niet de slaapkamer van Van Gogh, nee: de afbeelding die Arif koopt is “Kop van een skelet met brandende sigaret”.