30 oktober 2019

Bij het overlijden van Kees Driehuis

Bij het overlijden van Kees Driehuis
Wij hoorden vandaag van het overlijden van Kees Driehuis, onderzoeksjournalist, eindredacteur en presentator van diverse actualiteitenprogramma’s. Bij iedereen ook bekend van de televisiequiz 'Per Seconde Wijzer' die hij 29 jaar lang presenteerde. Hij wordt door zijn collega’s gewaardeerd om zijn betrokkenheid, sociaal engagement, vakmanschap en humor. Bij INLIA bewaren we een bijzondere herinnering aan hem.


In december 1990 gaf de toen pas opgerichte Stichting INLIA een Kerstmagazine uit. Voor dit magazine werd een aantal  (in het werkveld) bekende personen gevraagd om een column te schrijven over het thema Kerst en vluchtelingen.

Zo bevatte het Magazine bijdragen uit kerkelijke hoek van ds Wim van der Zee (algemeen secretaris van de Raad van Kerken in Nederland), pater H A van Munster (secretaris-generaal van de RK Bisschoppenconferentie in Nederland), prof dr Hans Roldanus (hoogleraar Theologie) en ds Jan Blankert (Luchthavenpastoraat Schiphol), maar ook van politici zoals de Tweede Kamerleden Jan Krajenbrink (CDA) en Ria Beckers (GroenLinks), Henk Hofstede (voorzitter vakbond CNV) en juristen waaronder mr D J van Dijk (toenmalig vice-president van de Rechtbank Zwolle) en mr Roel Fernhout (voorzitter Amnesty International Nederland, de latere ombudsman).

Bij dit bonte gezelschap was ook Kees Driehuis als journalist van de VARA-televisie, en zijn column met de intrigerende titel “Eenzame krentenbollen” citeren we, als postuum eerbetoon, hieronder graag in zijn geheel:

 

Kees Driehuis

Eenzame krentenbollen

Met Kerstmis vlucht ik elk jaar naar de Ardennen. Naar een huisje, omgeven door heel veel kerstbomen zonder lampjes. Met een aantal vrienden ontloop ik de familieverplichtingen en doe uitsluitend waar ik zelf zin in heb. Heel egoïstisch dus. Dit jaar voor de negende keer. Ik weet nog goed dat ik het de eerste keer nauwelijks aan mijn moeder durfde te vertellen. Want met Kerstmis moet je thuis zijn. Zoals ik (nog vroeger) met Kerstmis naar de kerk moest, het liefst midden in de nacht. Je viel om van de slaap, maar het zag er allemaal feestelijk uit en de hele kerk rook zo lekker. Later ging ik vrijwillig, naar een kerk midden in het centrum van Amsterdam, waar na de nachtmis iedereen welkom was. Zwervers, druggebruikers, hoerenlopers, iedereen kreeg koffie en kerstbrood. De grote kerstgedachte. Oneerbiedig noemden we dat de nacht van de eenzame krentenbollen.

Nu ga ik nooit meer naar de kerk. Maar er is iets vreemds. Elk jaar op kerstavond rond een uur of negen worden we een beetje nerveus. Gaan we wel of blijven we Risken? Elk jaar gaan we weer. Niet naar één, maar wel naar drie kerken. We rijden de omgeving af op zoek naar de leukste kerk, met de gezelligste bijeenkomst. Alle kerken zijn altijd vol. Meestal blijven we achterin een kwartiertje kijken. En altijd moet ik denken aan die eenzame krentenbollen. Ik ben een bevoorrecht mens.

 

Een afbeelding van de betreffende pagina uit het INLIA Kerstmagazine 1990 vindt u hier.