01 november 2011

'Mauro moet blijven!'

Steeds langer wordt de lijst van hoogleraren, columnisten, bekende Nederlanders, mensenrechtenorganisaties enz. enz. die, overigens net als driekwart van de gehele Nederlandse bevolking, vinden dat Mauro in Nederland moet mogen blijven.. Opmerkelijk is dat niet alleen 74% van de CDA-stemmers en 60% van de VVD-stemmers maar ook 59% van de PVV-stemmers vindt dat Mauro recht heeft op een toekomst in Nederland (volgens recente peilingen van Maurice de Hond en TNS/Nipo)..

In de Haagse politiek wordt op dit moment gewerkt aan een voor iedereen aanvaardbaar compromis, in de vorm van een ‘studievisum’. De redactie van De Volkskrant heeft op een rijtje gezet aan welke eisen Mauro dan zou moeten voldoen.  Enkele daarvan zullen nog voor complicaties kunnen zorgen.
 
Zo zal de minister Mauro ontheffing moeten verlenen van het zogenaamde MVV-vereiste. Dat is een voorwaarde die bepaalt dat voor het doen van een aanvraag voor verblijf wegens studie in Nederland, eerst in het land van herkomst een Machtiging Voorlopig Verblijf dient te worden aangevraagd.  Het UAF, de organisatie voor vluchteling-studenten die de studie van Mauro zou gaan begeleiden, omschrijft in een open brief d.d. 31/10 het vasthouden aan het MVV-vereiste als een “zeer ongewenste vorm van administratieve overdaad”…

Verder zou Mauro een zgn. 'bewustverklaring' moeten tekenen, waarmee hij erkent dat hij na afloop van de studie waarvoor het visum geldt Nederland ook weer moet verlaten. Maar uit alles blijkt dat Mauro dat juist niet wil: zijn toekomst ligt in Nederland, en niet in Angola, waar hij de taal niet spreekt en de weg niet kent. Het soort opleiding dat hij volgt (in zijn geval de ICT-sector) moet een positieve bijdrage leveren aan de ontwikkeling van het land van herkomst. Ook daarom zou het verlenen van een studievisum lastig kunnen worden, omdat Mauro na zijn studie niet in Angola maar in Nederland wil werken.

Zoals de kinderrechtenorganisatie Defence for Children vandaag schrijft: Studievisum is geen oplossing voor Mauro. Het aanvragen van een studievisum maakt geen einde aan de onzekerheid waarin Mauro al zo lang verkeert. Het legt integendeel een zware druk op het voltooien van zijn opleiding, onder de dreiging van uitzetting die met iedere onvoldoende dichterbij komt. En dat geldt ook als Mauro over ongeveer een jaar zijn MBO-opleiding heeft afgerond en een HBO-opleiding zou moeten gaan volgen om zijn verblijf in Nederland op grond van een studievisum te kunnen voortzetten.

Daarom verdient het voorstel dat in één van de vorige week aangehouden moties wordt aangereikt alle steun: maak een regeling voor alleenstaande minderjarige asielzoekers die jonger dan 12 jaar naar Nederland kwamen, in een pleeggezin zijn opgenomen en geworteld en hier nu al langer dan 8 jaar zijn.
Daarmee wordt recht gedaan aan de internationale verplichtingen die Nederland is aangegaan en die nu dreigen te worden geschonden, zoals het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (art. 8: recht op gezinsleven).
En een dergelijke regeling kan ook rekenen op een groot draagvlak: 70% van de Nederlandse bevolking steunt het initiatief-wetsvoorstel van PvdA en ChristenUnie (71% van de CDA-stemmers, 53% van de VVD-stemmers en 43% van de PVV-stemmers).

De snelste ‘oplossing’ in het dossier Mauro zou natuurlijk zijn dat minister Leers ogenblikkelijk gebruik maakt van zijn ‘discretionaire bevoegdheid’ die, zoals de politicoloog Pieter Hilhorst vandaag ook in De Volkskrant schrijft, ‘onderdeel is van de rechtsstaat’ en niet een bedreiging er van vormt, zoals staatssecretaris Henk Bleker onlangs betoogde bij Pauw en Witteman.

Vanuit diverse politieke partijen waaronder ook het CDA is gesuggereerd dat alle ophef in de media over dit individueel geval de zaak geen goed doet. Maar de discretionaire bevoegdheid is nu juist bedoeld om in die gevallen waarin het strikt toepassen van de regeltjes van onevenredige hardheid zou getuigen in stilte een uitzondering te kunnen maken. Daarover hoeft de minister aan niemand verantwoording af te leggen, aan coalitie- noch oppositie- noch gedoogpartijen! Helaas is al sinds staatssecretaris mw Schmitz en de Amsterdamse kleermaker Gümüs de discretionaire bevoegdheid steeds verder uitgehold omdat politici zich liever uitleverden aan de Kamer dan zelf beslissingen te durven nemen.

Tot slot rest nog een belangrijke vraag, die Pieter Hilhorst in zijn artikel opwerpt: de rechter heeft bepaald dat Mauro mocht blijven. De rechter heeft geoordeeld dat Mauro met zijn pleegfamilie een gezinsverband vormde en dus recht heeft op gezinsleven conform art. 8 EVRM. Waarom wilde de minister per se in hoger beroep bij de Raad van State?
En deze vraag zou ook gesteld kunnen (en moeten) worden in talloze andere dossiers, waaronder bijv. destijds ook het Afghaanse meisje Sahar: waarom verwijt deze minister publiekelijk de asielzoekers en hun hulpverleners procedures te stapelen en rekken, terwijl het steeds de minister zelf is die in hoger beroep of zelfs in cassatie gaat?
In de woorden van de minister zelf: “Ik ben minister en draag verantwoordelijkheid” .
Inderdaad.


Meer informatie:
Als Leers zijn hart wil laten spreken kan dat prima” (12 hoogleraren migratierecht in De Volkskrant, 29-10-11)
Studievisum voor Mauro? Aan deze eisen moet hij dan voldoen” (De Volkskrant, 31-10-11)
Open brief aan minister Leers” (UAF, 31-10-11, pdf-bestand)
Studievisum is geen oplossing voor Mauro” (DCI, 01-11-11, pdf-bestand)
Waarom wilde Leers per se in hoger beroep tegen Mauro?” (Pieter Hilhorst in De Volkskrant 01-11-11)